Το όνειρο ...και η πραγματικότητα!
Η Δημοσιογραφία ήταν κάτι που με είχε κερδίσει από μικρό. Η μαγεία του ήχου και της εικόνας ... σκέτη μαγεία !
Ένα όνειρο ζωής που με πραγματική δυσκολία πραγματοποίησα δουλεύοντας για λογαριασμό τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών καθώς και στον έντυπο, περιοδικό και ηλεκτρονικό τύπο. Ωστόσο, διαπίστωσα τα καλά, αλλά ... και τα στραβά των media !
Στα χρόνια των σπουδών μου η πρακτική εξάσκηση δεν είχε ακόμα θεσμοθετηθεί, με αποτέλεσμα πολλά νεα παιδιά να μη μπορέσουν να αφομοιωθούν στον χώρο των Μ.Μ.Ε. ενώ άλλα να στίβονται στην κυριολεξία σαν ...λεμονόκουπες κάνοντας "τη λάντζα" και στο τέλος όχι μόνο δεν πληρώθηκαν για τη δουλειά τους αλλά τους έδειξαν και την εξώπορτα! Στις μέρες μας, και με θεσμοθετημένη πλέον την 6μηνη πρακτική άσκηση, το ίδιο συνεχές άτυπο καθεστώς επιβάλλει την πρακτική εξάσκηση των νέων δημοσιογράφων με αποτέλεσμα, να μην μπορούν να ενταχθούν άμεσα στο μισθολόγιο ενός μέσου ενημέρωσης και να καθυστερεί μονίμως η επαγγελματική τους αποκατάσταση.
Ο κλάδος της ενημέρωσης έχει δυστυχώς μετατραπεί σε χωνευτήρι που συγκρατεί ή ξεβράζει τους "ικανούς" από τους "άχρηστους" και τους "ταλαντούχους" από τους "περαστικούς" του χώρου μας. Και ακόμα χειρότερα, η κατάσταση αυτή έχει ριζώσει στους καιρούς της κρίσης που βιώνουμε όλοι μας.
Περιπλανήθηκα πολύ και άντεξα τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης (...όπως θα έλεγε και ο Νότης Σφακιανάκης!). Έκανα το πέρασμά μου μπροστά και πίσω από τις κάμερες χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό σε "μαγαζιά" όπως το Κανάλι 10 του Γιώργου Τράγκα αλλά και σε εκπομπή παραγωγής ΠΑ.Κ.Ο.Ε. για λογαριασμό του Channel Seven X.
Πέρασα από το ραδιόφωνο αλλά έμπλεξα με ανθρώπους με κολλημένο μυαλό και το ταμπελάκι με την ένδειξη "προϊστάμενος" καρφωμένο στο στήθος. Εδώ δεν αξίζει καν να αναφέρω τα "μαγαζιά" γιατί θα δώσω αξία σε ανθρώπους που δεν πρέπει. Τουλάχιστον, η διαδικασία της ραδιοφωνικής παραγωγής μου έδωσε την τεχνογνωσία που χρειαζόμουν.
Πέρασα όμως κι από εφημερίδες. Ο Αδέσμευτος Τύπος του αείμνηστου Δημήτρη Ρίζου ήταν ένα καλό σχολείο αλλά δεν είχα το "δόντι" να καθιερωθώ. Άλλα περιφερειακά και τοπικά έντυπα δεν είναι καν άξια αναφοράς καθώς οι ανθρωποι που τα διοικούσαν θα μπορούσαν επιεικώς να χαρακτηριστούν "καβαλημένα καλάμια"!
Ακόμα και στο διαδίκτυο, δουλεύεις "δοκιμαστικά", γίνεσαι παραγωγικός αλλά κατα τ΄άλλα... Όλοι κοιτάνε να πέσουν πάνω σου και να πάρουν κάτι από εσένα, σαν τα κοράκια ... και πάντα με το λιγότερο δυνατό κόστος.
Γι αυτό και λοξοδρόμησα από τη δημοσιογραφία στην εταιρική επικοινωνία. Όμως ξέρω πως έχω να διανύσω πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μου...
Ευτυχώς, και για να μην ξεχάσω και οτι έχω σπουδάσει, υπάρχουν και τα social media και έτσι η ενασχόλησή με το blogging κρατά ακόμα ζωντανό το ενδιαφέρον μου για τη δημοσιογραφία και ότι την περιστοιχίζει.
Τουλάχιστον, στην παρούσα δύσκολη κατάσταση που όλοι μας βιώνουμε, μπορεί να καταπιαστώ και με άλλα πράγματα, όμως ότι ονειρεύτηκα θα έρθει η στιγμή που θα το κάνω έστω και για χόμπυ ...αλλά πάντα με μεράκι και αγάπη για τον χώρο των media!
